A MODEL OF ACTIVE BUDDHIST DISSEMINATION OF INDIA-NEPAL OVERSEAS DHAMMADUTA MONKS BASED ON BUDDHIST PSYCHOLOGY.

Main Article Content

พระครูนรนาถเจติยาภิรักษ์ (ชูศรี)
สิริวัฒน์ ศรีเครือดง
ลำพอง กลมกูล

Abstract

The purposes of this research were 1) to study active Buddhist dissemination of India-Nepal Overseas Dhammaduta monks, 2) to develop a model of active Buddhist dissemination of India-Nepal Overseas Dhammaduta monks, and 3) to propose a model of active Buddhist dissemination of India-Nepal Overseas Dhammaduta monks based on Buddhist Psychology. Qualitative research was used for research design and was divided into two phases. For the first phase, a field study using in-depth interview and observation were conducted and 17 key informants were selected by purposive sampling. For the second phase, focus group discussion was used for validate the developed model, and 13 target groups were selected from purposive sampling. Data from in-depth interview and focus group discussion were analyzed by using content analysis and analytic induction. Research results were shown as follows: 1) the current active Buddhist dissemination of India-Nepal Overseas Dhammaduta monk was the process that approach into community and individual person. The way of practice for Dhammaduta monks followed Buddha teaching and Buddhist disciples. 2) A model of active Buddhist Dissemination of India-Nepal Overseas Dhammaduta monks consisted Buddhist psychology composition which were Sangaha-vatthu 4, manner of teaching 4, the process of active Buddhist dissemination. The qualification of Dhammaduta monks were good manners, focus on resolution, qualities of a preacher, good language skill. This qualification led to the result and occurred Tathāgatabodhi-saddhā that interpreted to the belief in Buddha consisted of (1) belief of having Buddha, (2) belief virtues of the Buddha, (3) confident in Buddha, and (4) belief in human potential. 3) A 4S model was developed for active Buddhist dissemination of India-Nepal Overseas Dhammaduta monks based on Buddhist psychology which composed of Set goals, Skillful, Strategies and Smart.

Article Details

How to Cite
(ชูศรี) พ., ศรีเครือดง ส., & กลมกูล ล. (2019). A MODEL OF ACTIVE BUDDHIST DISSEMINATION OF INDIA-NEPAL OVERSEAS DHAMMADUTA MONKS BASED ON BUDDHIST PSYCHOLOGY. Journal of MCU Nakhondhat, 6(1), 375–389. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JMND/article/view/177040
Section
Research Articles

References

กรกต ชาบัณฑิตและคณะ. (พฤษภาคม-สิงหาคม 2556). ยุทธศาสตร์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาเชิงรุก. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฎวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, ปีที่ 7 (ฉบับที่ 2 ).

พระครูญาณเพชรรัตน์ (เทวินทร์ ปิยทสฺสี). (2560). ยุทธศาสตร์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาเชิงรุก. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร, ปีที่ 2.

พระครูธรรมธรสายัณห์. (2559). การบริหารจัดการในการเรียนการสอนธรรมศึกษาของโรงเรียนมัธยมศึกษาในกรุงเทพมหานครและสมุทรปราการ. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต (สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ), บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหาเมธา จนฺทสาโร (คำไหล). (2557). การพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ตามหลักภาวนาเชิงประยุกต์. ใน พุทธศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต (พระพุทธศาสนา), บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระมหามนตรี ศรีบุญฮง. (2550). แนวทางการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตสายต่างประเทศในทวรรศวรรษหน้า (2551-2560). ใน วิทยานิพนธ์ศึกษาศาตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา, บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พระมหาอิศเรศ ฐิตจิตฺโต. (2559). รูปแบบการสื่อสารพุทธธรรมของพระธรรมกถึกเพื่อการพัฒนาชีวิตชาวพุทธในจังหวัดตราด. ใน บัณฑิตวิทยาลัย วิทยานิพนธ์พุทธศาตรดุษฎีบัณฑิต (พระพุทธศาสนา), มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

วีรชัย อนันนต์เธียร. (2556). กลยุทธ์การพัฒนาจริยธรรมสำหรับเยาวชนไทย. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต (สาขารัฐประศาสนศาสตร์), บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

สถานเอกอัครราชทูต ณ กรุงนิวเดลี. (2560). ประวัติพุทธศาสนาในอินเดีย. เรียกใช้เมื่อ 6 มิถุนายน 2560 จาก https://newdelhi.thaiembassy.org/th/useful-knowledge-th/pilgrimag-wat- thai-th/buddhism-history-in-india-th/

อภิเชษฐ จันทร์ดี. (2559). แนวทางการอยู่ร่วมกันตามหลักพุทธจริยธรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ 5 กลุ่ม ในอำเภออรัฐประเทศ จังหวัดสระแก้ว. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต(พระพุทธศาสนา), บัณฑิตวิทยาลัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระธรรมโกศาจารย์. (2560). ยุทธศาสตร์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาเชิงรุก, ยุทธศาสตร์การเผยแผ่พุทธศาสนา''. เรียกใช้เมื่อ 6 มิถุนายน 2560 จาก https://www.mcu.ac.th/site/articlecontent_desc.php?article_id=179&articlegroup_id=21.

กุศล โพธิ์สุวรรณ. (มกราคม-มิถุนายน 2557). ภาวะผู้นำการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร). วารสารศึกษาศาสตร์ มสธ, ปีที่ 7(ฉบับที่ 1).

ขันทอง วัฒนะประดิษฐ์. (มกราคม – มิถุนายน 2558). พุทธวิธีสร้างแรงจูงใจในการรักษาศีล 5. วารสารจิตวิทยา มหาวิทยาลัยเกษมบัณฑิต, ปีที่ 5.

ธนดล ภูธนะศิริ. (กรกฎาคม-ธันวาคม 2558). ความประทับใจ ความศรัทธาและการบริจาคของผู้ปฏิบัติธรรมที่วัดแห่งหนึ่งในภาคกลาง. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา, ปีที่ 3(ฉบับที่ 2).

พระมหาธนกร อัครจันทร์. (มกราคม-ธันวาคม 2557). ปัจจัยจูงใจการเข้าวัดของประชาชนกับความสำเร็จในการบริหารวัด ศึกษาเปรียบเทียบวัดปทุมวนารามราชวรวิหารกับวัดไร่ขิง. วารสารเผยแพร่ความรู้ทาง วิชาการและงานวิจัย, ปีที่ 21(ฉบับที่ 1).

พระมหาสนอง จำนิลและคณะ. (เมษายน – มิถุนายน 2558). การพัฒนารูปแบบและยุทธศาสตร์ในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของมหาวิทยาลัยสงฆ์ในประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์, ปีที่ 43(ฉบับที่ 2).

พระมหาอำนวย มีราคา. (มกราคม-เมษายน 2559). แนวทางในการเผยแพร่พุทธศาสนาในต่างประเทศ: กรณีศึกษาประเทศเนเธอร์แลนด์. วารสารบริหารการศึกษาบัวบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฎอุบลราชธานี, ปีที่ 16(ฉบับที่ 1).