บริหารจัดการชมรมผู้สูงอายุ อย่างไรให้สำเร็จ?

บทคัดย่อ

ประเทศไทยได้เข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ (Aging society) มาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2548 กล่าวคือมีประชากรอายุ 60 ปีขึ้นไปมากกว่าร้อยละ 10 ของประชากรทั้งประเทศหรือมีประชากรอายุตั้งแต่ 65 ปีมากกว่าร้อยละ 7 ของประชากรทั้งประเทศ และจากการคาดประมาณจำนวนผู้สูงอายุของประเทศไทยในปี พ.ศ. 2565 จะมีผู้สูงอายุคิดเป็นร้อยละ 20.55 ของประชากรทั้งหมดแสดงว่าอีกไม่นานประเทศไทยกำลังจะเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุโดยสมบูรณ์ (Aged society) ทั้งนี้ในการรองรับสังคมผู้สูงอายุควรมีการส่งเสริมให้มีการรวมกลุ่มผู้สูงอายุที่เข้มแข็งและยั่งยืน เพราะการรวมกลุ่มมีประโยชน์ต่อสมาชิกทั้งในทางด้านร่างกายและจิตใจ สามารถกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลง การแลกเปลี่ยนเรียนรู้เพื่อป้องกันและแก้ปัญหาต่าง ๆ เนื่องจากเป็นการบูรณาการของความรู้ ทักษะ และประสบการณ์ของสมาชิก จะส่งผลให้เป็นผู้สูงอายุที่มีพฤฒิพลัง (Active ageing) ในการรวมกลุ่มผู้สูงอายุนั้นชมรมผู้สูงอายุถือเป็นรากฐานที่สำคัญในการที่จะดำเนินกิจกรรมผู้สูงอายุเพราะการเป็นชมรมผู้สูงอายุถือได้ว่าเป็นศูนย์กลางประสานงานระหว่างผู้สูงอายุในชุมชนและระหว่างชมรมนอกชุมชน และการเป็นชมรมจะมีระเบียบหรือข้อบังคับของชมรมที่ให้สมาชิกถือปฏิบัติ ชมรมผู้สูงอายุจึงถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นในการรวมกลุ่มของผู้สูงอายุในชุมชน แต่ที่ผ่านมาชมรมผู้สูงอายุที่ได้จัดตั้งขึ้นมาสามารถดำเนินการได้และมีกิจกรรมที่ต่อเนื่องมีประมาณครึ่งหนึ่งของชมรมทั้งหมด เนื่องจากมีปัญหาในการบริหารจัดการในหลาย ๆ ด้าน แต่ก็มีหลายชมรมที่ประสบความสำเร็จในการบริหารจัดการ ทั้งนี้ปัจจัยที่ทำให้ชมรมผู้สูงอายุประสบความสำเร็จสามารถแยกเป็น 4 ปัจจัยหลัก คือ ปัจจัยด้านการบริหารจัดการ ปัจจัยด้านคณะกรรมการ ปัจจัยด้านสมาชิก และ ปัจจัยด้านกิจกรรมของชมรม