THE EFFECT OF GROUP COUNSELING BASED ON SOCIAL COGNITIVE LEARNING THEORY ON SELF-DISCIPLINE OF MATTAYOMSUKSA I STUDENTS OF LAMPLAIMAT SCHOOL IN BURIRAM PROVINCE

Main Article Content

ภรณ์ทิพย์ ศิริกุลวิเชฐ
ศรีสมร สุริยาศศิน
อุมาภรณ์ สุขารมณ์

Abstract

The purposes of this quasi-experimental research were 1)   to compare the effect of group counseling based on social cognitive learning theory on self-discipline between Mattayomsuksa 1 students who participated in group counseling and those who did not, 2) to compare the effect of group counseling  based on social cognitive learning theory on self-discipline of Mattayomsuksa 1 students before and after the experiment; and 3) to compare the effect of group counseling  based on social cognitive learning theory on self-discipline of Mattayomsuksa 1 student after the experiment ended and in the follow-up period.  The samples, which were selected by using simple random sampling, were 16 Mattayomsuksa 1 students at Lamplaimat School in Buriram province, whose self-discipline score was at low or medium level. The members of the samples were divided into 2 groups: 8 samples were participating in the experimental group and 8 samples were participating in the control group. The research tools included: self-discipline measurement and group counseling program based on social cognitive learning theory on self-discipline. The collected data were analyzed by using the t-test for independent samples and t-test for dependent samples.


The research found that: 1) After group counseling based on social cognitive learning theory, the students in the experimental group exhibited self-discipline at a higher level than those in control group with statistically significant at .05 level, 2) After group counseling based on social cognitive learning theory, the students achieved higher self-discipline scores than before receiving the experiment with statistically significant at .05 level; and 3) In group counseling  based on social cognitive learning theory, there was no difference in self-discipline after the experiment ended and in the two weeks follow-up period after the experiment was completed.    

Article Details

How to Cite
ศิริกุลวิเชฐ ภ., สุริยาศศิน ศ., & สุขารมณ์ อ. (2019). THE EFFECT OF GROUP COUNSELING BASED ON SOCIAL COGNITIVE LEARNING THEORY ON SELF-DISCIPLINE OF MATTAYOMSUKSA I STUDENTS OF LAMPLAIMAT SCHOOL IN BURIRAM PROVINCE. Journal of Research and Development Buriram Rajabhat University, 14(1), 76–90. Retrieved from https://so03.tci-thaijo.org/index.php/RDIBRU/article/view/164419
Section
Research Articles

References

กรมการศาสนา. (2552). พระบรมราโชวาทและพระราชดำรัส พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดชเกี่ยวกับศาสนาและศีลธรรม. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ชุมชนสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กิดานันท์ ชำนาญเวช. (2551). การปรึกษาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
ชญานิษฎ์ สุระเสนา. (2559). การให้คำปรึกษากลุ่มเชิงบูรณาการเพื่อพัฒนาทักษะทางสังคมของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฎ. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาทางสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ธิดารัตน์ ธนะคำดี. (2552). การพัฒนาแบบวัดการมีวินัยในตนเองสำหรับนักเรียนช่วงชั้นที่ 2 โรงเรียนในสังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา กรุงเทพมหานคร เขต 1. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาการวัดผลการศึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
บุญชม ศรีสะอาด. (2555, 1 กรกฎาคม). วินัยในตนเองและงานวิจัยที่เกี่ยวข้องวารสารการวัดผลการศึกษา, 17(1), หน้า 3.
บุญศรี ไพรัตน์. (2547). จิตวิทยาและจิตวิทยาพัฒนาการ. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์พัฒนาศึกษา.
พรพรรณ เกตุทอง. (2554). ผลการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มตามทฤษฏีเกสตัลท์ที่มีต่อการรับบรู้ภาวะสุขภาพตามแนวคิดของเพนเดอร์ (Pender) ในผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูง ศูนย์บริการสาธารณสุข 66 สำนักอนามัย กรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาจิตวิทยาการปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
มาลิณี จุโฑปะมา. (2552). จิตวิทยาการแนะแนว. บุรีรัมย์ : เรวัตการพิมพ์.
วัชรี ทรัพย์มี. (2550). กระบวนการปรึกษา ขั้นตอนสัมพันธภาพ ทักษะ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมโภชน์ เอี่ยมสุภาษิต. (2556). ทฤษฎีและเทคนิคการปรับพฤติกรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สำนักงานพัฒนานวัตกรรมการจัดการศึกษา. (2559). คู่มือการสร้างคนให้มีวินัย รู้หน้าที่. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
สิริกร สินสม. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อความมีวินัยในตนเองของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนมัธยมศึกษาจังหวัดนนทบุรี สังกัดสำนักงานเขตพิ้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 3. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการจัดการการศึกษา วิทยาลัยครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
สุเทพ ธรรมะตระกูล. (2558). รูปแบบการให้คำปรึกษาแบบกลุ่มเพื่อพัฒนาพฤติกรรมเชิงจริยธรรมด้านความรับผิดชอบของนักศึกษามหาวิทยาลัยราชภัฏ. ดุษฎีนิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาจิตวิทยาการปรึกษา บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
อดิศร บาลโสง. (2557). การพัฒนารูปแบบการเรียนการสอนตามทฤษฎีการเรียนรู้ทางสังคมเชิงพุทธิปัญญาและแนวคิดการวางแผนยุทธศาสตร์ชีวิต เพื่อเสริมสร้างการกำกับตนเองและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสุขศึกษาของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น. วิทยานิพนธ์ครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาหลักสูตรและการสอน คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อัญชิสา สุรีย์แสง. (2553). การใช้กิจกรรมพัฒนาความมีวินัยในตนเองของนักเรียนช่วงชั้นที่ 3 โรงเรียนอรุณประดิษฐ จังหวัดเพชรบุรี. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาจิตวิทยาชุมชน บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อัศนีย์ ณ. คีรี. (2558). ผลของการให้คำปรึกษากลุ่มเพื่อเสริมสร้างอัตลักษณ์แห่งตนของวัยรุ่นชาวเขาเผ่ากะเหรี่ยง. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิจัยและพัฒนาศักยภาพมนุษย์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
Corey, G. (2012). Theory and practice of group counseling (8th ed.). Belmont, CA : Brooks/Cole, Cengage Learning.