การพัฒนาเกณฑ์ประเมินการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียว Development of the Assessment Criteria for Green Small and Medium-sized Enterprises Management

Main Article Content

ศรัญยา แสงลิ้มสุวรรณ
เสรี ชัดแช้ม
พูลพงศ์ สุขสว่าง สุขสว่าง

Abstract

             การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาเกณฑ์ประเมินการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียวด้วยเทคนิคเดลฟายประยุกต์แบบเรียลไทม์กับผู้เชี่ยวชาญจำนวน 20 คน พัฒนาโปรแกรมประเมินการจัดการแบบออนไลน์ และเปรียบเทียบการจัดการระหว่างวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมที่ได้รับการรับรองอุตสาหกรรม     สีเขียวระดับ 2 กับระดับ 3 จากกระทรวงอุตสาหกรรม ระดับละ 15 องค์การ วิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติทดสอบแมน-วิทนีย์ ยู (Mann-Whitney U Test) ผลการวิจัยปรากฏดังนี้

              1. เกณฑ์ประเมินการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียวประกอบด้วย 6 มิติ (16 ตัวบ่งชี้) ได้แก่ 1) มิติการเงินขององค์การ จำนวน 3 ตัวบ่งชี้ 2) มิติผู้มีส่วนได้ส่วนเสียขององค์การ จำนวน 3 ตัวบ่งชี้ 3) มิติกระบวนการภายในขององค์การ จำนวน 3 ตัวบ่งชี้ 4) มิติบุคลากรขององค์การ จำนวน 2 ตัวบ่งชี้ 5) มิติสิ่งแวดล้อมขององค์การ จำนวน 3 ตัวบ่งชี้ และ 6) มิติความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์การ จำนวน 2 ตัวบ่งชี้ สามารถจำแนกระดับการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียวออกเป็น 5 ระดับ ตั้งแต่การจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียวระดับ 1 ดาว (ระดับต้องปรับปรุงอย่างยิ่ง) ถึงการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม   สีเขียวระดับ 5 ดาว (ระดับดีเด่น)

              2. โปรแกรมประเมินการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียวแบบออนไลน์ที่พัฒนาขึ้นมีความเหมาะสมที่จะนำไปใช้งานได้ในระดับดี

              3. ผลการเปรียบเทียบการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียว โดยใช้เกณฑ์ที่พัฒนาขึ้น ระหว่างวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมที่ได้รับการรับรองอุตสาหกรรมสีเขียวระดับ 2 กับ ระดับ 3 ของกระทรวงอุตสาหกรรม มีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05

              ผลวิจัยยืนยันว่า เกณฑ์ประเมินการจัดการวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมสีเขียวมีความเหมาะสมที่จะนำไปใช้ประเมินการจัดการสีเขียวสำหรับวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม

              The objectives of this research were: 1) to develop criteria for assessing the management of green small and medium-sized enterprises (SMEs) using a modified real-time Delphi procedure involving twenty experts; 2) to develop an online management assessment program; 3) to compare the management levels between fifteen SMEs awarded the 2nd level of the green industry award with those of fifteen SMEs receiving the 3rd level of the award. Data were analyzed using Mann-Whitney U Test.

              The results were as follows:

              1. The developed criteria for assessing green SMEs management consisted of six dimensions with 16 indicators. Those were: 1) finance dimension (3 indicators); 2) stakeholder dimension (3 indicators); 3) internal process dimension (3 indicators); 4) human resources dimension (2 indicators); 5) environment dimension (3 indicators); and 6) social responsibility dimension (2 indicators). Assessing green SMEs management was categorized into five levels from 1 (strongly needing improvement) to 5 (excellent).

              2. The developed online program for assessing green SMEs management was accepted by users in the good level.

              3. The comparison of green SMEs management using the developed assessment criteria between SMEs awarded the 2nd level and the 3rd level of green industry award was found to be statistically significant at the .05 level.

              The results confirmed that the developed criteria are suitable for assessing management in green SMEs.

Article Details

Section
บทความวิจัย (Research Articles)

References

กระทรวงอุตสาหกรรม. (2558). สรุปจำนวนโรงงานแยกรายปีตามระดับรางวัล

อุตสาหกรรมสีเขียว. วันที่ค้นข้อมูล6 กันยายน 2558, เข้าถึงได้จาก

http://www.greenindustrythailand. com/cms/content.php?

pagename=summary_factroy_by_year_level

สถาบันธุรกิจเพื่อสังคม [CSRI]. (2556). แนวทางความรับผิดขอบต่อสังคมของกิจการ.

กรุงเทพฯ: เมจิกเพรส. สำนักงานส่งเสริมวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม

(สสว.). (2558). รายงานสถานการณ์วิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อม

(SMEs) ปี 2558. วันที่ค้นข้อมูล 30 มีนาคม 2559, เข้าถึงได้จาก

http://www.sme.go.th/th/index.php/data-alert/alert/report-

smes-year/report-year/report-year-2558.

Abuzeinab, A., & Arif, M. (2014). Stakeholder engagement: A green

business model indicator. Procedia Economics and Finance, 18,

-512.

Asif, M., Searcy, C., Zutshi, A., & Fisscher, A.M.O. (2013). An

integrated management systems approach to corporate social

responsibility. Journal of Cleaner Production, 56, 7-17.

Bissing-Olson, M. J., Iyer, A., Fielding, K. S., & Zacher, H. (2013).

Relationships between daily affect and pro-environmental

behavior at work: The moderating role of pro-environmental

attitude. Journal of Organizational Behavior, 34, 156–175.

Carroll, A. B. (1991). The pyramid of corporate social responsibility:

Toward the moral management of organizational stakeholders.

Business Horizons, 34(4), 39-48.

Clarkson, P.M., Li, Y., Gordon, R.D., & Vasvari, F.P. (2011). Does it

really pay to be green? Determinants and consequences of

proactive environmental strategies. Journal Account Public

Policy, 30(2), 122-144.

Du, Y., & Chi, G. (2013). The establishment of green industry

evaluation index system based on dynamic clustering-an

empirical study from Dalian in China. Journal of Software,

(12), 3146-3151.

Elkington, J. (1999). Cannibals with Forks: Triple bottom line of 21st

century business. Connecticut, USA: Capstone Publishing.

European Foundation for Quality Management [EFQM]. (2014). The

EFQM Excellence Model. Retrieved September 9, 2014, from

http://www.efqm.org/en/

Global Reporting Initiative [GRI]. (2013). G4 Sustainability Reporting

Guidelines. Retrieved September 11, 2014, from

http://www.globalreporting.org

Gordon, T., & Pease, A. (2006). RT Delphi: An efficient, "round-less"

almost real time Delphi method. Technological Forecasting and

Social Change, 73, 321–333.

Hansen, E. G., & Schaltegger, S. (2014). The sustainability balanced

scorecard: A systematic review of architectures. Journal of

Business Ethics, 133(2), 193-221.

Harter, J. K., Schmidt, F. L., & Hayes, T. L. (2002). Business-unit-

level relationship between employee satisfaction, employee

engagement, and business outcomes: a meta-analysis. Journal

of Applied Psychology, 87(2), 268-279.

Hubbard, G. (2009). Measuring organizational performance: Beyond

the Triple Bottom Line. Business Strategy and the Environment,

, 177-191.

ISO 14001. (2004). Environment management systems –

requirements with guidance for use, ISO 14001: 2004 (E).

International standard ISO 2004, second edition.

ISO 26000. (2010). Guidance on social responsibility, ISO 26000:

(E), International standard ISO 2010, First edition.

Jabbar, M., & Abid, M. (2015). A study of green HR practices and

its impact on environmental performance: A review. MAGNT

Research Report, 3(8), 142-154. DOI: dx.doi.org/

9831/1444-8939.2015/3-8/MRR.06

Jacobs, B.W., Singhal, V.R., & Subramanian, R. (2010). An empirical

investigation of Environmental performance and the market

value of the firm. Journal of Operations Management, 28(5),

-441.

Kaplan, R. S., & Norton, D. P. (1996). The balanced scorecard:

Translating strategy into action, Harvard Business School Press.

Lee, S. & Park, S. Y. (2010). Financial impacts of socially responsible

activities on airline companies. Journal of Hospitality & Tourism,

, 185–203.

Macmillan, T. T. (1971). The delphi technique. Paper Presented at the

annual meeting of the California Junior Colleges Associations

Committee on Research and Development, May 3-5, 1971.

Monterey: California.

Mayo, A. (2012). Human resources or human capital?: managing

people as assets. UK: Gower.

MBNQA (Malcom Baldrige National Quality Award). (2014).

-2014 Criteria for Performance Excellence, Baldrige

Performance Excellence Program. Retrieved September 4, 2014,

from http://www.nist.gov/baldrige/

publications/business_nonprofit_ criteria.cfm

Mohaghar, A., Janatifar, H., & Dehghan, M. (2014). Performance

Evaluation of Green Supply Chain based on LFPP and Balanced

Scorecard Approach. Global Journal of Management Studies and

Researches, 1(3), 158-163.

Naksawat, S., Chadcham, S., & Makmee, P. (2015). Development of

the Human Capital Assessment Criteria for Industrial Sector.

Research Methodology & Cognitive Science, 13(2), 90-108.

Przychodzen, J., & Przychodzen, W. (2013). Corporate social

responsibility for sustainability. In Working Paper Series in

Entrepreneurship. USA: The Eugenio Pino and Family Global

Entrepreneurship Center, Florida international University.

Qudrat, M., & Dhillon, J. S. (2014). Conceptualizing Green Practises:

Green Your Business for Growth. International Journal of

Management and Social Sciences Research, 3(4), 52-60.

Qureshi, M. I., Rasli, A. M., Jusoh, A., & Kowang, T. O. (2015).

Sustainability: A new Manufacturing paradigm. Jurnal Teknologi,

(22), 47-53.

Sindhi, S. & Kumar, N. (2012). Corporate environmental

responsibility-transitional and evolving. Management of

Environmental Quality, 23(6), 640-657.

Stevens, R. J. L., Moustapha, M. M., Evelyn, P., & Stevenson, R. J.

(2013). Analysis of the emerging China green era and its

influence on small and medium-sized enterprises development:

review and perspectives. Journal of Sustainable Development,

(4), 86-105.

United Nations Industrial Development Organization [UNIDO]. (2011).

UNIDO Green Industry: Policies for supporting Green Industry.

Geneva: UNIDO.

Venkatesh, V., Morris, M. G., Davis, F. D., & Davis, G. B. (2003). User

acceptance of information technology: toward a unified view.

MIS Quarterly, 27, 425-478.

Zhang, W., Wang, W., & Wang, S. (2014). Environmental

performance evaluation of implementing EMS (ISO 14001) in

the coating industry: Case study of a Shanghai coating firm.

Journal of Cleaner Production, 64, 205-217.