ลักษณะความชื้นดินพื้นที่กัดเซาะตลิ่ง และหลังโครงสร้างป้องกัน การกัดเซาะตลิ่งแม่น้ำเจ้าพระยา

บทคัดย่อ

แม่น้ำเจ้าพระยาเป็นแม่น้ำสายหลักของที่ราบลุ่มภาคกลางของประเทศไทย มีการใช้พื้นที่ริมฝั่งเป็นพื้นที่
ชุมชนมายาวนาน แต่ปัญหาการกัดเซาะตลิ่งแม่น้ำเจ้าพระยาเกิดขึ้นเป็นประจำทุกปี และส่งผลกระทบทำให้เกิดความ
เสียหายต่อชุมชนริมแม่น้ำอย่างมาก จึงได้ทำการศึกษาลักษณะการกัดเซาะตลิ่งของแม่น้ำเจ้าพระยาขึ้น มีวัตถุประสงค์
เพื่อศึกษาลักษณะความชื้นดินพื้นที่กัดเซาะตลิ่งและหลังโครงสร้างป้องกันการกัดเซาะตลิ่งแม่น้ำเจ้าพระยา โดยเก็บ
ตัวอย่างดินมาวิเคราะห์เนื้อดิน ความหนาแน่นรวมของดิน และความชื้นดินที่ระดับความลึก 0-50 50-100 100-150
150-200 200-250 และ 250-300 เซนติเมตร ในบริเวณที่มีการพังทลายของตลิ่งที่ไม่มีโครงสร้างป้องกันการกัดเซาะ
และมีโครงสร้าง ในช่วงระยะเวลาระดับน้ำในแม่น้ำสูง ระดับน้ำลดระดับลง และระดับน้ำในแม่น้ำต่ำพบว่าทั้งพื้นที่
ไม่มีโครงสร้างป้องกันการกัดเซาะ และมีโครงสร้าง ความชื้นดินที่ระดับลึกกว่า 200 เซนติเมตรลงไปมีค่ามากกว่า
ร้อยละ 40 ในทุกช่วงเวลา ตลิ่งที่มีเนื้อดินล่างเป็นดินร่วนเหนียวปนทรายมีชั้นทรายแทรกสลับในเนื้อดิน มีการพังทลาย
ในช่วงระดับน้ำลดระดับลง ในลักษณะการทรุดตัวลงเป็นแถบ ส่วนตลิ่งที่มีเนื้อดินล่างมีเนื้อดินเป็นดินเหนียว
มีการพังทลายในช่วงระดับน้ำในแม่น้ำต่ำลักษณะการลื่นไถลแบบหมุน เมื่อเปรียบเทียบความชื้นดินพื้นที่หลัง
โครงสร้างป้องกันการกัดเซาะตลิ่งแบบกำแพงทึบ รอดักทราย และโครงสร้างปิดทับหน้าตลิ่งแบบเรียงหินใหญ่
ในช่วงระยะเวลาต่างกัน พบว่าโครงสร้างแบบกำแพงทึบมีค่าความชื้นดินในระดับลึก 150 เซนติเมตรลงไปมีค่าสูงกว่า
ร้อยละ 40 ตลอดทุกช่วงระยะเวลาทั้งระดับน้ำในแม่น้ำสูง ระดับน้ำลดระดับลง และระดับน้ำในแม่น้ำต่ำสำหรับ
โครงสร้างปิดทับหน้าตลิ่งแบบเรียงหินใหญ่มีความชื้นดินสูงกว่าร้อยละ 40 ที่ระดับลึกที่ความลึก 150 เซนติเมตร
ลงไปเฉพาะในช่วงระดับน้ำในแม่น้ำสูง