A Comparative Study of Ghost Names and Naming Ghosts in Thai and Chinese Beliefs and Culture

Main Article Content

เม่าไห่ จง
สมเกียรติ รักษ์มณี
บุญเลิศ วิวรรณ์

Abstract

The purposes of this thesis was 1) to research the comparative study of the ghost names and naming ghosts in Thai and Chinese 2) to study shost beliefs in Thai and Chinese culture. The data used in the research were Thai books, magazine and Chinese books. The researcher used the document research and presented in descriptive data.


           The research found that 1) an analysis of the origin and meaning of the Thai ghost names can be classified into 9 categories viz; appearance, location, cause, death, belief, legend or story, descent and ethnicity, foreign language, vocal and place with shape appearance. The finding of this objective found most from the legend or story and location respectively. The strategy of naming ghosts, the researcher found basic words, compound words and borrowing words 2) analysis of the source and meaning of the Chinese ghost can be classified into 5 categories viz; appearance, place, cause, death, belief, myth or story. From the study found the similarity of appearance, legend or story. The strategy of naming ghosts, the researcher found basic words, compound words 3) the analysis of ghost beliefs in Thai culture found 8 points of belief viz; ghosts have power over people, ghosts can give benefit or punish people, ghosts must have housing, ghosts must worship, ghosts must have food, ghosts that control behavior of people, and ghosts look ugly, ghosts with classes, and ghosts that people can touch. 4) the analysis of ghost beliefs in Chinese culture found 8 points viz; ghosts have power over people, ghosts can give benefit or punish people, ghosts must have housing, ghosts must worship, ghosts must have food, ghosts that control behavior of people, and ghosts look ugly, ghosts with classes, and ghosts that people can touch.

Article Details

Section
Research Articles

References

กฤติยาคม (นามแฝง). (2559). ชนแล้วหนี. เรื่องผีและวิญญาณ, 29(690), 14-17.
กฤษณา สินไชย. (2545). แดนดินถิ่นไทย : ชื่อบ้านนามเมือง. กรุงเทพฯ: พิมพ์คำ.
ขุนช้างขุนแผน. (2544). พิมพ์ครั้งที่ 18. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
จารุวรรณ ธรรมวัตร. (2530). คติชาวบ้าน. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยศรีนคริรทรวิโรฒมหาสารคาม.
จิน เส้าหลิน. (2534). แช่ร้อยแปด. ศิลปวัฒนธรรม, 12(8), 54-55.
จินตนา ยอดยิ่ง. (2519). ประวัติของชื่อตำบลและหมู่บ้านในเขตอำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่.
(วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. กรุงเทพฯ.
ชาญชัย คงเพียรธรรม. (2556). เรื่องผีในอีสาน : ความเชื่อและพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับผีของกลุ่มชาติพันธุ์
ลาว เขมร ส่วย และเวียดนาม ที่อาศัยอยู่ในบริเวณอีสานใต้ของประเทศไทย. อุบลราชธานี:
งานส่งเสริมการวิจัยและทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
เด็กดอย (นามแฝง). (2556). นางกวักเฝ้าบ้าน. เรื่องผีและวิญญาณ, 26(610), 13.
ธีรพงษ์ บัวหล้า. (2545). วัฒนธรรมแห่งการเรียนรู้ของคนไทย. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.
นารีรัตน์ เลิศชัยวรกุล. (2548). การศึกษาเปรียบเทียบการตั้งชื่อหมู่บ้านในประเทศไทย. (วิทยานิพนธ์
ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. กรุงเทพฯ.
บุษกร บิณฑสันต์. (2554). ดนตรีภาคใต้ : ศิลปิน การถ่ายทอดความรู้พิธีกรรมและความเชื่อ.
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ผะอบ โปษะกฤษณะ. (2538). ลักษณะเฉพาะของภาษาไทย. กรุงเทพฯ: รวมสาส์น.
ภาวิดา (นามแฝง). (2556). หมู่บ้านผีดิบ. เรื่องผีและวิญญาณ, 26(617), 55-56.
มัลลิกา คณานุรักษ์. (2550). คติชนวิทยา. กรุงเทพฯ: โอ. เอส. พริ้นติ้ง เฮ้าส์.
มาลา คำจันทร์. (2551). ผีในล้านนา. กรุงเทพฯ: บุ๊คเวิร์ม.
เรืองเดช ปันเขื่อนขัติย์. (2552). ภาษาศาสตร์ภาษาไทย. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเพื่อ
พัฒนาชนบท มหาวิทยาลัยมหิดล .
ลิลิตพระลอ. (2513). พิมพ์ครั้งที่ 13. กรุงเทพฯ: ศิลปาบรรณาคาร.
ศูนย์สุโขทัยศึกษา. (2520). จารึกสุโขทัย. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ พิษณุโลก.
ส. พลายน้อย (นามแฝง). (2544). ตำนานผีไทย. กรุงเทพฯ: น้ำฝน.
ส. วัฒนเศรษฐ (นามแฝง). (2510). ปทานุกรมการตั้งชื่อและนามสกุล. กรุงเทพฯ: เกษมบรรณกิจ.
สิริวัฒน์ คำวันสา. (2539). มรดกไทย : ยุคสร้างสรรค์และสิบสานวัฒนธรรม. ในเอกสารการสัมมนา
ทางวิชาการ สำนักเสริมศึกษาและบริการสังคม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ร่วมกับ
วิทยาลัยทองสุข 2 กรกฎาคม 2539 (หน้า 294). กรุงเทพฯ: สำนักเสริมศึกษาและบริการสังคม
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุเทพ สุนทรเภสัช. (2525). ความเชื่อในเรื่องผีปู่ตา หมู่บ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. กรุงเทพฯ:
สมาคมสังคมศาสตร์แห่งประเทศไทย.
สุธิวงศ์ พงศ์ไพบูลย์. (2529). สารานุกรมวัฒนธรรมภาคใต้ เล่ม 3. สงขลา: สถาบันทักษิณคดีศึกษา
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ สงขลา.
เสฐียรโกเศศ (นามแฝง). (2515). เมืองสวรรค์และผีสางเทวดา. กรุงเทพฯ: น้ำฝน.
อภินันท์ สงเคราะห์. (2556). เรื่องผีในอีสาน : ความเชื่อและพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับผีของกลุ่มชาติพันธุ์
ลาว เขมร ส่วย และเวียดนาม ที่อาศัยอยู่ในบริเวณอีสานใต้ของประเทศไทย. อุบลราชธานี:
งานส่งเสริมการวิจัยและทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
เอ๋ (นามแฝง). (2555). ตายเพราะผีปิดตา. เรื่องผีและวิญญาณ, 25(597), 49.
Jiang zi hua, Fan mao zhen & Yang de ling (蒋梓骅,范茂震 与 杨德玲). (1992).
《鬼神学词典》. 西安:陕西人民出版社.
Pu song ling (蒲松龄). (1990).《白话聊斋志异》. 长沙: 岳麓书社.
Xu hua long (徐华龙). (1994).《中华鬼文化大辞典》. 南宁:广西民族出版社.
Zhang jin song(张劲松). (1991). 《中国鬼信仰》. 北京:北京中国华侨出版公司.