ภูมิปัญญาชาวบ้าน: พัฒนาการของเรือ

ผู้แต่ง

  • ณัฐกานต์ เกาศล คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต

คำสำคัญ:

ภูมิปัญญาชาวบ้าน, พัฒนาการ, เรือ

บทคัดย่อ

        เรือเกิดจากภูมิปัญญาชาวบ้านที่ได้รับการสร้างและพัฒนามาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันเพื่อเป็นพาหนะในการเดินทางมาแต่ครั้งโบราณ เนื่องจากบ้านเรือนคนไทยสมัยก่อนนิยมปลูก หันหน้าออกทางแม่น้ำ คนไทยจึงนิยมใช้เรือเป็นพาหนะในการเดินทางในชีวิตประจำวัน นอกจากนี้เรือยังถูกปรับเปลี่ยนรูปแบบไปตามความต้องการในการนำเรือไปใช้งาน และมี การเปลี่ยนแปลงทางด้านวัสดุในการสร้างเรือ เดิมเรือสร้างจากไม้ พัฒนามาเป็นวัสดุอื่น ๆ ที่มีความหลากหลายเพื่อความสะดวกในการใช้งานและการทำนุบำรุงรักษา นอกจากนี้ยังมีการนำเครื่องยนต์เรือมาใช้กับเรือขนาดใหญ่ เพื่อเดินทางไกลหรือบรรทุกสินค้าที่มีปริมาณมาก ซึ่งพัฒนาการของเรือเหล่านี้ล้วนเกิดจากพัฒนาการทางด้านสังคมและเศรษฐกิจของประเทศไทยเป็นสำคัญ

References

กรมอู่ทหารเรือ. (2554). เรือพระราชพิธีและแห่เรือมาจากไหน?. กรุงเทพฯ: โพสต์บุ๊คส์.

กรมอู่ทหารเรือ. (ม.ป.ป.). นิทรรศการในพิพิธภัณฑ์อู่เรือหลวงเฉลิมพระเกียรติ 84 พรรษากรุงเทพฯ: กองทัพเรือ.

ณัฐกานต์ เกาศล. (2559). เรือ ภูมิปัญญากับวิถีชีวิตพื้นบ้านและบทบาทในสังคมไทยภาคกลาง (ปริญญานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต). ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.

ณัฐวุฒิ สุทธิสงคราม. (2541). ความผูกพันของคนกับสายน้ำ เรือ. กรุงเทพฯ: เอส ที พี เวิล์ดมีเดีย.

ประยูร วรนาม. (2543). วิวัฒนาการเรือลำชี. (ปริญญานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

เสรี พงศ์พิศ. (บ.ก.). (2536). ภูมิปัญญาชาวบ้านกับการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งกรุ๊ป.

พลาเดช ณ ป้อมเพชร. (2546). โลกของชาวมอแกน: มองจากความรู้พื้นบ้านเกี่ยวกับทะเลและพื้นที่ชายฝั่ง (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พิศาล บุญผูก. (2550). ภูมินามอำเภอปากเกร็ด นนทบุรี: โครงการการจัดการสารสนเทศจากภูมิปัญญาท้องถิ่นด้านนนทบุรีศึกษาเพื่อส่งเสริมบริการห้องสมุดสู่ชุมชน. นนทบุรีมหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

พิศาล บุญผูก. (2552). ภูมินามอำเภอไทรน้อย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.

ราตรี โตเพ่งพัฒน์. (2543). ตลาดน้ำ: วิถีชีวิตของเกษตรกรภาคกลาง. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.

เรือหางยาว..สิ่งที่คนไทยควรภูมิใจ. (2531, เมษายน). สารคดี, 4(38),112-115.

ลาลูแบร์, ซีมอง เดอ. (2548). จดหมายเหตุ ลา ลูแบร์: ราชอาณาจักรสยาม (สันต์ ท.โกมลบุตร, ผู้แปล) (พิมพ์ครั้งที่ 2). นนทบุรี: ศรีปัญญา.

ส. พลายน้อย. (2516). เกร็ดโบราณคดีประเพณีไทย ชุดที่ 2. กรุงเทพฯ: บุรินทร์การพิมพ์.

สุจิตต์ วงษ์เทศ. (บ.ก.). (2551). แม่น้ำลำคลองสายประวัติศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพฯ: เรือนแก้วการพิมพ์.

สุเนตร ชุติธรานนท์, อัมพร สโมสร, พิชญ์ เยาว์ภิรมย์, และไวส์เนน ริก. (2545). เรือ: วัฒนธรรม ชาวน้ำลุ่มเจ้าพระยา. กรุงเทพฯ: แปลนโมทิฟ.

สุเมธ ชุมสาย ณ อยุธยา. (2539). น้ำ บ่อเกิดแห่งวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: สมาคมสถาปนิกสยาม.

สุรเชษฐ เวชชพิทักษ์. (2533). รากฐานแห่งชีวิต วัฒนธรรมชนบทกับการพัฒนา. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์หมู่บ้าน.

อเนก นาคะบุตร. (2536). ข่าวสารข้อมูลกับความยั่งยืนของการพัฒนา: ในคนกับดิน น้ำ ป่าจุดเปลี่ยนแห่งความคิด. กรุงเทพฯ: สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา.

อสัมภินพงศ์ ฉัตราคม. (2553). ประวัติศาสตร์เศรษฐกิจไทย (พิมพ์ครั้งที่ 8). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

อัมพร แก้วหนู. (2540). ภูมิปัญญาท้องถิ่นกับการพัฒนา: พัฒนาได้จริงหรือ?. วารสารทักษิณคดี, 4(3), 43-55.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

27-06-2018