The Guidelines for Prevention and Suppression of the Corruption in the Government Agencies

Main Article Content

ปิยะธิดา อภัยภักดิ์

Abstract

The problems concerning corruption in Thailand have been considered since the Sukhothai period, to the Ayudhya period, and until the Rattanakosin period nowadays. In 2016, Thailand’s corruption issue was ranked at 101. The corruption as well as the misbehave are the conduct to or the misconduct to something in order to acquire some benefits to oneself or one’s party. To engage in any of those behaviors is not acceptable in various issues including bribing, cheating, depraving, and dishonesty. The corruption in the government agencies could be witness in various plans such as government mega-project plans, allowance for low-income people plans, or even financial donation to support religion plans.


       The guideline or measurement to solve the corruption problems in thai government agencies, apart from legal measurement, should be adjusted and employed by the context of good governance strictly. As well, good consciousness and morality should be taken into the consideration. Sufficiency Economy Philosophy (SEP) is one of the practical solutions that results in the way of life of people as well as in the practical implementation of government agencies. SEP is the best guideline to prevent and suppress the corruption invariably which stands still against the changes in the nowadays world both present time and in the future.

Article Details

Section
Academic Articles

References

เกรียงศักดิ์ เจริญวงศ์ศักดิ์. (2547). กลเม็ดเด็ดปีกคอร์รัปชั่น. กรุงเทพฯ: ชัคเซสมีเดีย.
โกวิทย์ พวงงาม. (2549.). แนวทางการพัฒนาและเสริมสร้างกลไกลการป้องกันการทุจริตในองค์กรปกครอง
ส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ. (2545). คู่มือประชาชนต้านการทุจริต
(ฉบับปรับปรุงครั้งที่ 1) (พิมพ์ครั้งที่ 5). กรุงเทพฯ: ชวนพิมพ์.
จารุวรรณ สุขุมาลพงษ์. (2556). แนวโน้มของคอรัปชั่นในประเทศไทย. กรุงเทพฯ: รัฐสภา.
ปุระชัย เปี่ยมสมบูรณ์. (2551). อาชญากรรมพื้นฐานกับกระบวนการยุติธรรม. กรุงเทพฯ: โครงการส่งเสริมเอกสาร
วิชาการสถาบันฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ณภัทร เตโช,อภิชาต จันทราธิบดี,ภัชรีย์ มีแก้ว,และอรดี ไกรยุทธศักดิ์. (2560). แนวทางการป้องกันและ
ปราบปรามการทุจริตในส่วนราชการไทย. สืบค้น 24 สิงหาคม 2560, จาก
https://www.nacc.go.th/ download/article_20100126184143.pdf.
นนทวัชร์ นวตระกูลพิสุทธิ์,บรรเจิด สิงคะเนติ,ฤษราณ์ ไทยวัฒน์, รัฐปกรณ์ นิภานันท์, และวัชรพงษ์ ซื่อตรง.
(2555). การวิจัยเพื่อศึกษารูปแบบการทุจริตเชิงนโยบาย. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและ
ปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ.
ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์. (2551). นักการเมืองไทย: จริยธรรมผลประโยชน์ทับซ้อนการคอรัปชั่น. กรุงเทพฯ:
สำนักนายกรัฐมนตรี.
พรชัย เลื่อนฉวี. (2553). กฎหมายรัฐธรรมนูญและสถาบันการเมือง. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
ผาสุก พงษ์ไพจิตร, และ สังศิต พิริยะรังสรรค์. (2549). ทฤษฎีการคอรัปชั่น. กรุงเทพฯ: ร่วมด้วยช่วยกัน.
พรศักดิ์ ผ่องแผ้ว. (2543). ดัชนีคอร์รัปชั่นของไทย: การสร้างและการตรวจสอบความเชื่อถือได้. กรุงเทพฯ:
สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ.
พระธรรมปิฎก, (ป.อ. ปยุตโต). (2542). ชีวิตที่สมบูรณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สหธรรมมิก จำกัด.
พระธรรมปิฎก, (ป.อ. ปยุตโต). (2552). ชีวิตและผลงานพระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุต โต) และนานาทัศน์ของนักวิชาการ.
กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรราชวิทยาลัย.
พระพุทธทาสภิกขุ. (2533). ธรรมะน้ำ ธรรมะโคลน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สุขภาพใจ.
พระเมธีธรรมาภรณ์ (ประยูรธมุมจิตโต). (2541). คุณธรรมสำหรับนักบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สหธรรมมิก จำกัด.
พระเมธีรธรรมาภรณ์ (ประยูร ธมมจิตโต. (2535). คุณธรรมสำหรับนักบริหาร (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ:
สหธรรมิก จำกัด.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. (2560). รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย
พุทธศักราช 2550. สืบค้น 23 พฤษภาคม 2560, จาก https://www.local.moi.go.th/lawl.htm.
วิทยากร เชียงกูล. (2549). แนวทางปราบคอร์รัปชั่นอย่างได้ผล: เปรียบเทียบไทยกับประเทศอื่น.
กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สายธาร.
วิชัย รูปขำดี. (2552). การประเมินองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นที่มีความเป็นเลิศด้านความโปร่งใสและส่งเสริม
การมีส่วนร่วมของประชาชน ประจำปี 2552. นนทบุรี: สถาบันบัณฑิตนบริหารศาสตร์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2542). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน (พิมพ์ครั้งที่5). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
ราชบัณฑิตยสถาน. (2525). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน (พิมพ์ครั้งที่4). กรุงเทพฯ: อักษรเจริญทัศน์.
วศิน อินทสระ. (2532). สาระสำคัญแห่งพุทธปรัชญามหายาน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เจริญกิจ.
สังศิต พิริยะรังสรรค์. (2549). ทฤษฎีการคอร์รัปชั่น. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ร่วมด้วยช่วยกัน.
สุธี อากาศฤกษ์. (2545). การดำเนินการป้องกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบในวงราชการเพื่อ
ความมั่งคงแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
อนันท์ ปันยารชุน. (2543). ปาฐกถาพิเศษความโปร่งใสและธรรมรัฐ. องค์การเพื่อความโปร่งใสในประเทศไทยและ
ศูนย์สาธารณประโยชน์และประชาสังคม. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
อุดม รัฐอมฤต. (2544). การแก้ไขปัญหาทุจริตในระบบการเมืองและวงราชการไทย. กรุงเทพฯ:
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
อารีย์ อึ้งจะนิล. (2560). การป้องกันและปราบปรามการทุจริตและประพฤติมิชอบโดยบทบาทของ
ภาคประชาชน. สืบค้น 24 สิงหาคม 2560, จาก https://oknation.nationtv.tv/blog/pacm/2009/ 03/25/entry-1.
Myrdal. G. (1968). The Folklore of Corruption. The Asian Magazine, 8(24).