Economic Value of Historical Tourist Attraction Muang Sing Historical Park, Kanchanaburi and Tourisms’ Willingness to Pay

Main Article Content

ชยุตม์ วะนา
สิริกร เลิศลัคธนาธาร

Abstract

               This study aims to 1) assess the economic value of Muang Sing Historical Park, 2) assess tourists’ willingness to pay for Muang Sing Historical Park, 3) study opinions on a Muang Sing Historical Park consevation fund, and 4) analyse factors influencing tourists’ willingness to pay for travel to Muang Sing Historical Park. The sample group included 400 domestic and international tourists traveling to Muang Sing Historical Park in 2017 with multi-stage sampling. The Individual Travel Cost Method (ITCM) was employed as a research tool.


               The results revealed that the majority of sample lived in Bangkok, was aged 21 – 30 years old. They finished bachelor degree, earned 10,001 – 20,000 a month, traveled to Muang Sing Historical Park for 1 – 2 times a year with 1 – 2 hours of travel. They traveled for historical study by rented buses and vans with travel cost of 1,001 – 1,500 baht and other related costs of 1,501 – 2,000 baht. The analysis of factors influencing tourists’ willingness to pay for travel to Muang Sing Historical Park discovered that total traveling cost and education were significant factors, furthermore, the tourists’ willingness to pay for fee was 37.17 baht per time, willingness to pay for all expenditure to visit Muang Sing Historical Park was 1,804.55 baht per person, and the economic value of Muang Sing Historical Park in 2017 calculated from the model was 51,513,345 baht.

Article Details

Section
Research Articles

References

1. กชพร สุขจิตภิญโญ และ กาญจนา โชคถาวร. (2555). การศึกษาความเต็มใจที่จะจ่ายเพื่อการอนุรักษ์มรดกทาง วัฒนธรรมโบราณสถานเวียงกุมกาม. วารสารการจัดการ, 1(1), 1-9.
2. กรมศิลปากร. (2559). อุทยานประวัติศาสตร์เมืองสิงห์. สืบค้น 8 กรกฎาคม 2559, จาก http://www.finearts.go.th
3. กรมการท่องเที่ยว. (2559). สถิตินักท่องเที่ยวปี 2558. สืบค้น 25 พฤศจิกายน 2559, จาก http://tourism.go.th
4. กรมศิลปากร. (2560). สถิติผู้มาท่องเที่ยวอุทยานประวัติศาสตร์เมืองสิงห์. สืบค้น 10 กรกฎาคม 2560, จาก http://www.finearts.go.th
5. กัลยาณี พรพิเนตรพงศ์. (2548). การประเมินค่าแหล่งนันทนาการ: กรณีตัวแบบพื้นที่เดี่ยว. วารสารรัฐประศาสนศาสตร์ 3, 2(48), 13-32.
6. ขนิษฐา ภานุทัต. (2558). การประเมินมูลค่าประโยชน์ทางเศรษฐศาสตร์ของเขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
7. จรีวรรณ มณีเมือง. (2550). การตีค่ามูลค่าทางนันทนาการของสวนเบญจกิติกรุงเทพมหานคร (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
8. จิรวรรณ ดีประเสริฐ. (2559). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่มีต่อแหล่งท่องเที่ยวด้านประวัติศาสตร์ศิลปวัฒนธรรม และประเพณีของจังหวัดนครพนม. วารสารมหาวิทยาลัยนครพนม, 6(3), 41-49.
9. ฉันทัช วรรณถนอม. (2557). ทรัพยากรการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
10. ณัชชา ว่องวัฒนานุกูล. (2557). การประเมินมูลค่าประโยชน์ทางนันทนาการบริเวณชายหาดแม่รำพึง จังหวัดระยอง (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
11. ดุษฎี เทียมเทศ บุญมาสูงทรง, สุพรรณี พรภักดี และ ปุริ หนุนนัด. (2557). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความตั้งใจในการมาท่องเที่ยวซ้ำของนักท่องเที่ยวในอำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน.
12. นราทิพย์ ชุติวงศ์. (2557). หลักเศรษฐศาสตร์ I : จุลเศรษฐศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 14). กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
13. ปวีณา ทวีวงศ์โอฬาร. (2552). ความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการท่องเที่ยวในจังหวัดพระนครศรีอยุธยา. (การศึกษาเฉพาะบุคคลปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ).
14. พิมพิกา ชมชีพ. (2559). การประเมินมูลค่านันทนาการเพื่อการจัดการสวนสัตว์นครราชสีมา (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
15. มณฑกาฬ ลีมา. (2558). มูลค่าและการจัดการด้านนันทนาการของหมู่บ้านท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์บ้านทรงไทย ตำบลปลายโพงพาง จังหวัดสมุทรสาคร (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
16. เรณู สุขารมณ์. (2543). วิธีการสมมติเหตุการณ์ให้ประเมินมูลค่าสินค้าที่ไม่ผ่านตลาด. รวมบทความที่ระลึกครบรอบ 60 ปี อาจารย์อัมมาร์ สยามวาลา, 187 - 208.
17. วนัชพร จันทรักษา และ วารัชต์ มัธยมบุรุษ. (2558). ปัจจัยที่สำคัญต่อการท่องเที่ยวโบราณสถานเขตอรัญญิก เมืองนครชุม จังหวัดกำแพงเพชร. วารสารกระแสวัฒนธรรม, 16(30), 41-54.
18. วริศรา บุญสมเกียรติ. (2555). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดนครศรีธรรมราช: วัดพระมหาธาตุวรมหาวิหาร วัดธาตุน้อย และโบราณสถานโมคลาน (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
19. วสุวัฒน์ หลักฐาน. (2554). การประเมินมูลค่าความเต็มใจจ่ายของนักท่องเที่ยวต่างประเทศเพื่อการอนุรักษ์อุทยานแห่งชาติดอยสุเทพ-ปุย จังหวัดเชียงใหม่ (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). เชียงใหม่ : มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
20. โสมสกาว เพชรานนท์. (2543). วิธีวัดมูลค่าทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมโดยวิธีมูลค่าตัวแทน. ในเศรษฐศาสตร์สิ่งแวดล้อม หน่วยที่ 1-7. นนทบุรีฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
21. อมรินทร์ ตันติเมธ. (2548). เศรษฐศาสตร์ว่าด้วยพฤติกรรมการท่องเที่ยว กรณีศึกษา การตัดสินใจเลือกเดินทางมายังประเทศไทยของชาวต่างชาติ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.
22. Lierop D. V., Lee B. Y., & El-Geneidy A. M. (2012). Secure Investment for Active Transport: Willingness to Pay for 23. Secured Bicycle Parking in Montreal, Canada. In Bicycle Urbanism Symposium. Washington.Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis. New York: Harper & Row.