The Study of Managerial Guideline and Pattern of Tourism in Kalasin Province

Main Article Content

สุกัญญา ดวงอุปมา - ดวงอุปมา

Abstract

Abstract


                 The Study of Managerial Guideline and Pattern of Tourism in Kalasin Province. The purpose of this study was to study the managerial guideline and pattern of tourism in Kalasin province. The samples were 590 people from tourist places in Kalasin province.  The data were collected through the use of both quantitative and qualitative techniques. The research instruments used in collecting data were questionnaire and interview protocol through the use of in-depth. The gathered data were checked via triangulation technique. The descriptive statistics were used in analyzing data containing percentage mean and focus group interview technique. The important in improving the quality of tourism in Kalasin province were: 1) planning with the participation, 2) selection of tourism products, 3) development of tourism products and OTOP products, 4) establishment of people who were responsible for development regarding the tourism plan, 5) public relation for the people in community to understand tourism development, and 6) continuous public relation of tourism for tourists. While the important factors of tourism pattern in Kalasin province were: 1) pattern of eco-tourism, 2) pattern of historical tourism, 3) pattern of geo-tourism, 4) pattern of sports tourism, 5) pattern of cultural and traditional tourism, 6) patter of rural tourism, 7) pattern of agro-tourism, 8) pattern of special interest tourism, and 9) patter of integrated tourism. The tourism management in Kalasin should bring information and guidelines to the maximum benefit.

Article Details

Section
บทความวิจัย (Research article)

References

เอกสารอ้างอิง
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). ท่องเที่ยวไทย 2560-2561. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. ได้มาจาก
https://thai.tourismthailand.org/about-tat.
จิระเสกข์ ตรีเมธสุนทร และณัฐวุฒิโรจน์นิรุตติกุล. (2551). ปัจจัยที่ส่งผลต่อการจัดการความรู้ของบุคลากรภายในสถาบัน
เทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง วารสารครุศาสตร์ อุตสาหกรรม
8, 2 : 175-182.
เดชวิทย์ นิลวรรณ, มานพ ชุ่มอุ่น และสุวลักษณ์ อ้วนสะอาด. (2559). การพัฒนาศักยภาพการท่องเที่ยวฮาลาล ใน
จังหวัดเชียงใหม่. คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรงเทพฯ : สุวีริยาสาส์น
ประดิษฐ์ วงศ์สุวรรณ, วีระยุทธ ทนทาน และแสงมณี สีบุญเรือง. (2550). การพัฒนาและการจัดการ
การท่องเที่ยวเชิงเกษตรพอเพียงในเขตอีสานใต้. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
วุฒิชาติ สุนทรสมัย และปิยะพร ธรรมชาติ. (2559). รูปแบบการท่องเที่ยวชุมชนเชิงสุขภาพของจังหวัด
ปราจีนบุรีเพื่อการพัฒนาเครือข่ายวิสาหกิจชุมชนอย่างยั่งยืน. วารสารสมาคมนักวิจัย ปีที่ 21 ฉบับที่ 3
กันยายน - ธันวาคม 2559 : ได้มาจาก http://www.ar.or.th/ImageData/Magazine/
10044/DL_10290.pdf?t=636730734610739518
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร, โอชัญญา บัวธรรม, และชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนา
ศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสาร
วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ปีที่ : 9 ฉบับที่ : 1 : 234-259.
สมสมัย เอียดคง. (2552). งานวิจัยในชุมชน. ได้มาจาก http://www.huso.tsu.ac.th/husojournal
/somsmai/somsmai_2551.pdf.
สำนักงานจังหวัดกาฬสินธุ์. (2561). แหล่งท่องเที่ยวจังหวัดกาฬสินธุ์. ได้มาจาก http://www.kalasin.go.th/
สุถี เสริฐศรี. (2558). แนวทางการจัดการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในชุมชนคลองโคน อำเภอเมือง
จังหวัดสมุทรสงคราม. มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
Mastercard and Crescentrating. (2017). Global Muslim Travel Index 2017 (GMTI 2017). Retrieved
January, 4, 2018 from https://www.crescentrating.com/halal-muslim-travel-market-
reports.html


Translated Thai References

Tourism Authority of Thailand. (2560). Tourism Thailand 2560-2561 Tourism Authority of Thailand. Derived
from : https://thai.tourismthailand.org/about-tat.
Chiradee Trimethong Soontorn and Natthawut Rojaritutikul. (2008). Factors influencing knowledge
management of personnel in King Mongkut's Institute of Technology Ladkrabang. Journal of
Industrial Education 8, 2: 175-182.
Dechwit Nilawan, Manop Chumboon, and Suwaluck Chubby. (2559) Halal tourism development.
Chiangmai Province. Faculty of Management Science Chiang Mai Rajabhat University.
Boonchom Srisa-ar. (2002). Preliminary research. 7th edition. Bangkok : Suwinya Sarasin
Pradit Wongsuwan, Weerayuth Ruth and Saengmanee Boonruang. (2007). Development and management.
Sufficiency Economy Tourism in Northeastern Region. Bangkok: National Research Council of
Thailand.
Wicha National Soontorn and Piyaporn Nat. (2559). Prachin Buri for Sustainable Community Enterprise
Network Development. Journal of the Association of Researchers Vol. 21 Issue 3 September –
December 2019: Derived from : http://www.ar.or.th/ImageData/Magazine/
10044/DL_10290.pdf?t=636730734610739518.
Sirinand Pongnirund, Ochana Buaktham, and Chatchada Yodsuwan. (2559). Tourism Management Wang Nam
Khiao District Nakhon Ratchasima. Journal Graduate School of Management Khon Kaen University.
Year: 9 Issue: 1: 234-259.
Somsamay iadkhong. (2009). Community research. Derived from : http://www.huso.tsu.ac.th/husojournal
/somsmai/somsmai_2551.pdf.
Kalasin Provincial Office. (2561). Attractions in Kalasin Province. Derived. from : http://www.kalasin.go.th/
Sui Srisithri. (2558). Guidelines for sustainable tourism management in Klong Khon community, Muang
district Samut Songkhram Province. Bangkok University.
Mastercard and Crescentrating. (2017). Global Muslim Travel Index 2017 (GMTI 2017). Retrieved
January, 4, 2018 from : https://www.crescentrating.com/halal-muslim-travel-market-
reports.html.