Opinion on Good Governance of Executive Manager of Local Administrative Organization of Songkhla Province

Main Article Content

Wilasinee Thanapitak

Abstract

This article intends to reveal ideas on governance and guidelines
for Promoting Good Governance in Local Administrative Organization,
Songkhla Province. Since there is no linkage between local to national
politics. A dominate political party which hold long political power with
a tendency to control movements that occur within political area. This
led to continuing political conflict. The case study area is divided into 4
districts which are Songkhla Economic Development Zone, Economic Zone, Amphoe Mueang District, Chana District, Sathing Phra Peninsula,
Singha Nakorn and Development Area. Kuan Niang District. These areas
have vivid of good governance issues. This research utilized a mixed
method design. For the qualitative research, 19 participants were
interviewed in-depth and 99 people were met in a small group. For
quantitative research 400 questionnaires were spreading and results from
both methods were agreeable that 1) The good governance of local
executives on co-operation had the highest average value 3.76% because
the arrangement of community meeting.The lowest average value on
moral 3.672% because of the dishonest and corruptions in policy and
budget 2) The model to promote the good governance of local executives
were: the need to support the responsibility on duty and be a good role
model for both followers and citizens had the highest average value 3.83%
followed by moral, rule of law, and co-operation which had the same
average value 3.79% to the honesty, trustworthy, and sincerity towards
work should be promoted, promote knowledge of local law, and improve
efficiency in arranging community meeting.

Article Details

How to Cite
Thanapitak, W. (2018). Opinion on Good Governance of Executive Manager of Local Administrative Organization of Songkhla Province. Parichart Journal, 31(2), 253–267. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/parichartjournal/article/view/158653
Section
Research Articles

References

[1] โกวิทย์ พวงงาม. (2550). ธรรมมาภิบาลท้องถิ่น: ว่าด้วยการมีส่วนร่วมและความโปร่งใส. กรุงเทพฯ: มูลนิธิส่งเสริมการปกครองส่วนท้องถิ่น.
[2] คณะทำงานส่งเสริมธรรมาภิบาลสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี. (2552). ธรรมาภิบาลสำนักเลขาธิการคณะรัฐมนตรี (สลค.). สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2559, จาก http://www.socgg.soc.go.th/PPO.htm.
[3] เจิมศักดิ์ ปิ่นทอง. (2527). การระดมประชาชนเพื่อการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
[4] ชัยอนันต์ สมุทวณิช. (2541). Good Governance กับการปฏิรูปการศึกษาการปฏิรูปการเมือง. กรุงเทพฯ: สายธาร.
[5] ไชยยงค์ มณีพิลึก. (2555). คดีฆ่า “พีระ ตันติเศรณี” ไม่คืบหน้า แต่ “อุทิศ ชูช่วย” คือจำเลยของสังคม. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2559, จาก http://www.manager.co.th/south/viewnews.aspx?NewsID=9550000138087.
[6] ถวัลย์รัฐวร เทพพุฒิพงษ์. (2540). การกำหนดและการวิเคราะห์นโยบายสาธารณะ: ทฤษฎีและการประยุกต์ใช้. กรุงเทพฯ: เสมาธรรม.
[7] ทวีทอง หงส์วิวัฒน์. (2527). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภณการพิมพ์.
[8] ทัดดาว บุญปาล. (2530). ปัจจัยบางประการที่มีผลต่อการเข้ามีส่วนร่วมในกิจกรรมทางการศึกษาของหัวหน้าครัวเรือนในเขตพื้นที่ตำบลสวก อำเภอเมือง จังหวัดน่าน. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนาสังคม คณะสังคมศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
[9] ทัศนีย์ ไทยาภิรมย์. (2526). การพัฒนาชุมชน: วิธีการระดมการมีส่วนร่วมของชุมชน. กรุงเทพฯ: กรมประชาสงค์เคราะห์.
[10] นิรันดร์ จงวุฒิเวศย์. (2527). กลวิธีแนวทางวิธีการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชนในงานพัฒนาชุมชน.ใน ทวีทอง หงส์วิวัฒน์ (บรรณาธิการ), การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา (หน้า 183). กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
[11] บังอร เบ็ญจาธิกุล. (2557). การบริหารงานบุคคลตามหลักธรรมาภิบาลของเทศบาลเมือง ในพื้นที่จังหวัดนครปฐม. สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
[12] บุญยิ่ง ประทุม. (2551). พัฒนาการบริหารงานตามหลักความโปร่งใสและการมีส่วนร่วมของประชาชน: ศึกษาเฉพาะกรณีองค์การบริหารส่วนตำบลเขาสามยอด จังหวัดลพบุรี. วิทยานิพนธ์พัฒนาชุมชนมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการพัฒนาชุมชน คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
[13] บูฆอรี ยีหมะ. (2550). การปกครองท้องถิ่นไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
[14] ประภาส ปนิ่ ตบแตง่ . (2546). รายงานการวจิ ยั ฉบบั สมบรู ณ ์ การพฒั นาระบบสวัสดิการสำหรับคนจนและคนด้อยโอกาส: กลุ่มเกษตรกร. กรุงเทพฯ: เอดิสันเพรส โปรดักส์.
[15] ประเทือง ม่วงอ่อน และอัชกรณ์ วงศ์ปรีดี. (2527). “ระบบการตรวจสอบการทุจริตคอร์รัปชั่นและมาตรการในการแก้ไขปัญหาการทุจริตในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: กรณีศึกษาองค์การบริหารส่วนตำบล (อบต.) ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือตอนใต้”, วารสารรัฐประศาสนศาสตร์. 12(1), 153-181.
[16] ปรัชญา เวสารัชช์. (2528). การมีส่วนร่วมของประชาชนในกิจกรรมเพื่อพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: สถาบันไทยคดีศึกษา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
[17] ปรีชา ช้างขวัญยืน. (2552). ธรรมรัฐ-ธรรมราชา. กรุงเทพฯ: โครงการตำราคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
[18] พงษ์ธร ธัญญสิริ. (2552). แนวทางการส่งเสริมการมีส่วนร่วมของประชาชนในกระบวนการยุติธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงยุติธรรม.
[19] พรชัย รัศมีแพทย์. (2540). หลักกฎหมายการปกครองท้องถิ่นไทย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
[20] พรชัย ลิขิตธรรมโรจน์ พระครูธีรสุตคุณ นิวัตน์ สวัสดิ์แก้ว ศรัญลักษณ์ เทพวารินทร์ และจิตกรี บุญโชติ. (2556). การบริหารงานตามหลักธรรมาภิบาลขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกรณีศึกษา: เทศบาลนครสงขลา อำเภอเมืองสงขลา จังงหวัดสงขลา มหาวิทยาลัยหาดใหญ่. ใน การประชุมหาดใหญ่วิชาการเรื่อง “การวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมไทย”. (74-95). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
[21] พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). (2541). ธรรมนูญชีวิต. กรุงเทพฯ: มูลนิธิพุทธธรรม.
[22] ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม. (2541). ประชาคมตำบล หมายเหตุจากนักคิด สถาบันชุมชนท้องถิ่นพัฒนา. กรุงเทพฯ: โอเดียน สโตร์.
[23] ไพรัตน์ เตชะรินทร์. (2527). นโยบายและกลวิธีการมีส่วนร่วมของชุมชนในยุทธศาสตร์การพัฒนาปัจจุบันของประเทศไทย ในการมีส่วนร่วมของประชาชน ในการพัฒนา. กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.
[24] ยุวัฒน์ วุฒิเมธี. (2526). หลักการพัฒนาชุมชนและการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: ไทยอนุเคราะห์ไทย.
[25] รัชยา ภักดีจิตต์. (2550). องค์การมหาชนของไทย: การศึกษากลไกและกระบวนการบริหารตามหลักธรรมาภิบาล. ดุษฎีบัณฑิตรัฐประศาสนศาสตร์. สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ คณะรัฐประศาสนศาสตร์. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
[26] วรเดช จันทรศร. (2536). การปรับปรุงและปฏิรูประบบบริหารราชการแผ่นดินของไทย. กรุงเทพฯ: สหายบล็อกและการพิมพ์.
[27] วิชิต บุญสนอง. (2556). ผลการจัดการเรียนรู้แบบบูรณาการสาหรับนักเรียนระดับการศึกษาพื้นฐานของนักศึกษาหลักสูตรประกาศนียบัตรบัณฑิต วิชาชีพครู ปีการศึกษา 2553. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์.
[28] ศิริรัตน์ ชุณหคล้าย. (2546). ระเบียบวิธีวิจัยทางรัฐประศาสนศาสตร์. นนทบุรี: ออฟเซ็ท.
[29] สถาบันพระปกเกล้า. (2549). ทศธรรม: ตัวชี้วัดการบริหารกิจการบ้านเมืองที่ดี. กรุงเทพฯ: สถาบันพระปกเกล้า.
[30] สภาหอการค้าแห่งประเทศไทย. (2557). ธรรมาภิบาล. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2559, จาก http://www.thaichamber.org.
[31] สมคิด เลิศไพฑูรย์. (2547). กฎหมายการปกครองท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
[32] สมลักษณา ไชยเสริฐ. (2549). การพัฒนาชุมชน. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
[33] สัญญา สัญญาวิวัฒน์. (2528). หลักสังคมวิทยา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
[34] สำนักงานจังหวัดสงขลา. (2555). ข้อมูลทั่วไป. สงขลา: สำนักงานจังหวัดสงขลา.
[35] สำนักงานส่งเสริมการปกครองส่วนท้องถิ่นจังหวัดสงขลา. (2559, 25 เมษายน). ข้อมูลสถิติปี 2557. สืบค้นเมื่อ 12 กุมภาพันธ์ 2559, จาก http://www.sk-local.go.th/stats
[36] สิริกาญจน์ เอี่ยมอาจหาญ. (2554). การนำนโยบายธรรมาภิบาลไปปฏิบัติในองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น: วิเคราะห์กรณี องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น อำเภอเมืองจังหวัดปราจีนบุรี. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์, วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีปทุม.
[37] สุดจิต นิมิตกุล. (2543). กระทรวงมหาดไทยกับการบริหารจัดการที่ดี การปกครองที่ดี (Good Governance). กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
[38] เสรี ชัดแช้ม. (2538). แบบจำลอง. ม.ป.ท. อัดสำเนา.
[39] อคิน ระพีพัฒน์. (2527). การมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนา. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหิดล.
[40] อเนก เหล่าธรรมทัศน์. (2543). วิสัยทัศน์การปกครองท้องถิ่นและแผนการกระจายอำนาจ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ดีแอลเอส.
[41] เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2541). การเมืองของพลเมือง. กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.
[42] อเนก เหล่าธรรมทัศน์. (2546). ประชาสังคม: ประสบการณ์จากการอ่านและสอนที่จอห์น ฮอปกินส์. กรุงเทพฯ:ทิปปิ้ง พอยท์.
[43] เอกชัย แสงโสดา. (2555). บทบาทของหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นเพชรบูรณ์ในการเสริมสร้างธรรมาภิบาลของการปกครองส่วนท้องถิ่น. เพชรบูรณ์: มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบูรณ์.
[44] Jutamanee, T. (2013). Factors Affecting the Achievement of Good Governance in HRM: The Empirical Study of Local Governments in Southern Part of Thailand (p. Abstact). Songkhla: Price of Songkhla University.