Sustainable Cultural Tourism Management of the Community in The Khong River Basin, Nong Khai Province

Authors

  • รณชัย บุญสอน นักศึกษารัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยปทุมธานี

Keywords:

การบริหารจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม, ชุมชนพื้นที่ลุ่มน้ำโขง

Abstract

The objective of this research were to study potential cultural characteristies of the community in the Khong Rive ewes based on Basin, Nong Khail Province. The sample size was based on the  table  Krejcie and Morgan and the 388 samples were selected using convenient for data collection, In addition.                Qualitative study was conducted by interviewing six key informants stepwise multiple regression analysis was applied for hypothesis testing

                The results of the study were as follows.

  1. All of the respondents viewed Wat Pho Chai as the highest potential followed

by , Tha Sadet Market and Kaew Khu Sala for the tourist attraction. All them thought that Naga Fireball is of highest potential for tradition, followed by Esan Songgran Tradition. The Buddhist statue, named Luang Pho Pra Sai is viewed as the highest potential for cultural arts.

  1. The factors relating to sustainable cultural tourism management in the Khong

River Basin, for tourism reception, knowledge management creating awareness, knowlealge Management  tourist area conservation and tourism management.

References

ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. (2545). การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. นนทบุรี : หาวิทยาลัยสุโขทัยธรร
มาธิราช ชิดจันทร์ หังสสูต. (2532). หลักและการจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวกรุงเทพฯ : คณะ บริหารธุรกิจมหาวิทยาลัยรามคาแหง.
ชัยสิทธ์ ดำรงวงศ์เจริญ. (2550). การจัดการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมเชิงอนุรักษ์โดยการมี
ส่วนร่วมของชุมชน กรณีศึกษาภูผายนต์ อำเภอภูพาน จังหวัดสกลนคร. ดุษฎีนิพนธ์ ศศ.ดมหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.กฤษดา ขุ่ยอาภัย (2552)
พูลทรัพย์สวนเมือง ตุลาพันธ์. (2546)รายงานการศึกษารูปแบบในการจัดการท่องเที่ยวแบบ
ยังยืนในพื้นที่จังหวัดสุรินทร์และร้อยเอ็ด. มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี.
พงศกร ชาวเชียงตุง. (2550). แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศบริเวณลําน้ำชี
จังหวัดมหาสารคาม. ดุษฎีนิพนธ์มหาสารคาม มหาวิทยาลัยมหาสารคาม
จุฑามาศ ไชยศร (2536). การศึกษาศักยภาพของแหล่งท่องเทียวเพื่อพัฒนาการท่องเทียวใน
จังหวัด แม่ฮ่องสอน. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร.
สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว. (2554).การประเมินมาตรฐานแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม.
ค้นเมื่อ24 มีนาคม 2554, จากhttps://www.tourism.go.th/2010/th/home/index.phpDowling, 2014
Krejcie, R. V. & Morgan, D. W. (1970). Determining Sample Size for Research
Activities.Educational and Psychological Measurement, 30(3), pp. 607-610.

Downloads

Published

2019-06-14

How to Cite

บุญสอน ร. (2019). Sustainable Cultural Tourism Management of the Community in The Khong River Basin, Nong Khai Province. Pathumthani University Academic Journal, 11(1), 232–243. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/ptujournal/article/view/187973