การประเมินความเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย

Abstract

การฆ่าตัวตายเป็นปัญหาสาธารณสุขที่สำคัญของประเทศ ผู้ฆ่าตัวตายส่วนใหญ่อยู่ในวัยผู้ใหญ่ตอนต้นซึ่งเป็นช่วงวัยที่เป็นกำลังสำคัญในการสร้างผลผลิตของประเทศ

จากการศึกษาพบว่า ผู้ฆ่าตัวตายส่วนใหญ่มีโรคทางจิตเวชร่วมด้วย โดยเฉพาะโรคซึมเศร้า การใช้สารเสพติดในทางที่ผิด โรคอารมณ์สองขั้ว และโรคซึมเศร้าดิสไทเมีย การที่บุคลากรทางการแพทย์มีความสามารถในการประเมินผู้ป่วยกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูง ให้การช่วยเหลือรักษาหรือส่งปรึกษาจิตแพทย์ จะมีส่วนสำคัญในการช่วยป้องกันการฆ่าตัวตายได้ ปัญหาอุปสรรคสำคัญในการประเมินมิได้เป็นจากการขาดความรู้ หากแต่เป็นการเจตคติในทางลบต่อผู้ป่วยกลุ่มนี้หรือการมองว่าผู้ป่วยต้องการตายเองจึงไม่น่าจะช่วยอะไรได้

วิธีที่ดีที่สุดในการประเมินว่าผู้ป่วยมีความคิดฆ่าตัวตายหรือไม่ คือการถามจากผู้ป่วยเอง การสอบถามเกี่ยวกับการฆ่าตัวตายไม่ทำให้ผู้ป่วยคิดฆ่าตัวตาย ตรงกันข้ามผู้ป่วยจะรู้สึกคลายความกดดันจากการที่ได้พูดปัญหาของตนเองออกมา